Verslag van Joop Krabben
De fiets onder het scherm van Joop Krabben?
Vanmiddag [27-11-2026], liep ik langs de Abdij, toen ik door het raam een fiets zag staan, eenzaam onder het grote tv-scherm. De zaal was goed gevuld, mensen zaten geboeid naar voren geleund. Ik glipte naar binnen en ging achterin zitten, onopgemerkt. Voorin stond Joop Krabben, een man met een stem die je meevoerde, alsof je zelf op het zadel zat.
Van Bolsward naar Accra, zei hij, en ik voelde dat mijn ogen groter werden. 11.000 kilometer. Door Europa, ja, maar dan verder, veel verder. O, een klapband. Het beeld schokte, de fiets ging hard onderuit. Even was het stil in de zaal, alsof wij allemaal mee over de kop sloegen. Aangekomen in Gibraltar waar wij werden verwelkomd door de vele apen. Vandaar moesten wij met de boot oversteken naar Marokko.
Vandaar door de gloeiende hitte van Marokko, waar het zand als vloeibaar goud onder je wielen wegzakt. Langs de kust was het heerlijk. Uiteindelijk rijden wij door Mauritanië, waar zandstormen je opslokken als een dichte mist je ziet geen hand voor ogen, alleen het geluid van je eigen adem. En dan Mali, waar de mensen je met open armen ontvangen, alsof je een oude vriend bent die eindelijk thuiskomt. De beelden op het scherm lieten ons dromen: eindeloze wegen, kleurrijke markten, kinderen die lachend achter de fiets aan renden. Maar toen kwam de klapband.
Na de pauze ging het verhaal verder, naar Ghana, naar het eindpunt Accra. Joop vertelde ons over het wassen van het lichaam en kleren met maar 5 liter water, over het eten dat boven open vuur werd bereid, over de geuren en geluiden die je alleen maar kunt ervaren als je er zelf bent. Zijn woorden waren zo levendig, ik voelde de stof op mijn huid, hoorde het gelach van de kinderen, proefde het zoute zweet van de inspanning.
Aan het eind van de middag lagen er boeken op tafel, vol foto’s en verhalen. Mensen bladeren, praten na, nemen de indrukken mee naar huis. Toen de zaal leegliep, pakte Joop zijn spullen. Alles ging in de fietstassen, en met een tevreden glimlach stapte hij op—niet op de reisfiets, maar op een elektrische fiets, alsof hij wilde zeggen: Het avontuur zit hem niet in de kilometers, maar in de verhalen die je mee terugneemt.
En zo reed hij weg, de avond in, terwijl ik achterbleef met een hoofd vol beelden en een hart vol bewondering. Want zo’n reis, dat is niet alleen een tocht van hier naar daar. Het is een verhaal dat je voor altijd bijblijft.
Koert Standhardt
